Er is al 17 jaar geen ozongat meer

Het ozongat Montreal protocol ontmaskerd.

Veel milieubeleid wordt gevoed door een vermeend ozongat op de Zuidpool.  CFK’s (Chloor Fluor Koolwaterstoffen) gebruikt in koel- en vriesapparaten, maar ook in inhalatieapparaten voor astma patiënten, zouden “gaten” in de ozonlaag veroorzaken. In 1987 is een wereldwijd Montreal protocol ingevoerd. Publicaties (o.a. NRC) geven aan dat het gelukt is om het ozongat te verkleinen. Dat is niet zo. We zien juist na de invoering van het Montreal Protocol een vergroting van het ozongat. Met enkele lagere waardes in 2003 en 2019. Het gemiddelde ozongat ligt op 23 Mkm².

Bron: https://earthobservatory.nasa.gov/images/149010/substantial-antarctic-ozone-hole-in-2021

De ozonlaag is een smalle laag, tussen de troposfeer waarin wij leven en de stratosfeer. De ozonconcentratie wordt gemeten in Dobson Units (DU) en tegenwoordig ook op Mkm², naar G.M.B. Dobson (1889-1976), de bouwer van de Dobson spectrofotometer, waarmee betrouwbare metingen aan de ozonlaag mogelijk werden. Voor de wereld ligt het ozonlaag jaargemiddelde op een dikte van 300 DU. Voor Nederland op gemiddeld 280 DU in de herfst en 380 DU in de lente. 

In 1986 constateerde men een daling van ozon rond de Zuidpool. Er vormden zich drie theorieën om dit te verklaren. De eerste groep van wetenschappers meenden dat winden dit veroorzaakten. De tweede groep ging uit van invloeden van de zon. De derde groep meende dat door de mens gemaakte chloriden en bromiden de oorzaak zouden zijn. 
Eind 
September
Zuidpool
minimum 
ozongat
omvang
2000 (record)
91 DU
25 Mkm²
2001
95 DU
23 Mkm²
2002
160 DU
13 Mkm²
2003
180 DU
11 Mkm²
Januari 2005 was het “ozongat” gehalte 250 DU, ruim boven het minimum van 220 DU dat een ozongat aan zou duiden. Het “ozongat” is eind september het diepst. Het is opmerkelijk, dat bij verslaggeving over het gemiddelde dagelijkse ozon gehalte, de maand september niet naar voor komt. Dit komt omdat satellieten geen observatie kunnen doen in september. Hoe was een goede meting eind september dan mogelijk? Onderstaand plaatje geeft een overzicht van de ozongat omvang.
In 1986 was er een ozongat alarm.  Er werd een wereldwijd Montreal Protocol opgezet om het ozongat te dichten. Wetenschappers legden de schuld bij de cfk’s, die moesten uitfaseren naar hcfk’s. We zien nu dat het ozongat zich stabiliseert rond de 23 miljoen  km².  Soms is er een extreme laagte piek, zoals in 2003 en 2019. In 2019 was het ozongat klein, 8 Mkm². Als je de afbeelding ziet van de ozongat ontwikkeling, dan heeft de uitfasering van cfk’s gewoon niets veranderd.

Men gaat bij het Montreal Protocol uit van de chemische theorie, dat door mensen gemaakte chloriden en bromiden de oorzaak zijn van het ozongat. Bromiden bleken door algen in zeewater op een natuurlijke wijze in de atmosfeer te komen. Chloriden zouden hoofdzakelijk uit de CFK’s van koelmiddelen in de atmosfeer komen. Maar CFK’s in koelmiddelen zijn zwaarder dan lucht. Zoals bij gassen gebruikelijk, kan er een geringe diffusie (uitwaaiering) optreden, maar hoe kunnen ze dan op een hoogte van vele duizenden kilometer’s en alleen op de Zuidpool, effect hebben?  Lovelock vond tot zijn verrassing dat er vrijwel geen CFK’s in de troposfeer te vinden waren. Dit feit, het feit dat het ozongehalte in de troposfeer gestegen is en dat koelmiddelen zwaarder zijn dan lucht, maken het vrijwel onmogelijk dat CFK’s het ozongat veroorzaken. Daarom veroorzaken natuurlijke invloeden de fluctuaties in het ozongehalte.

De “ozongat” theorie is gebaseerd op metingen, die vanuit het meetstation McMurdo op het Ross eiland van de Zuidpool gedaan zijn. Op korte afstand van dit meetstation bevindt zich eveneens op het Ross eiland, de actieve vulkaan Mount Erebus. De invloed van deze actieve vulkaan is onvoldoende geëlimineerd uit de ozonmetingen.
Het is frappant om op te merken, dat het ozongehalte in de onderste laag van de atmosfeer (troposfeer) is toegenomen (Bron: IPCC, +36% van het jaar 1750 tot 2000), terwijl men het hoofd breekt over de afname van ozon (het ozongat) in de hogere lagen van de atmosfeer (stratosfeer). De verhoging van het ozongehalte op het Noord-Westelijk halfrond in de troposfeer is door verschillende bronnen bevestigd.
Het “Ozongat” is een Politiek Verdienmodel!
Metingen aan eeuwenoud ijs hebben aangetoond dat er altijd al verschil is geweest in de ozon concentratie. In Davos, Zwitserland, worden ze ook al sinds 1913 vastgesteld. Pas toen NASA op het ruimtevaartbudget gekort dreigde te worden begon men erover te publiceren en deed men het voorkomen dat ze er na 1970 gekomen zijn terwijl bewezen is dat de ozonlaag dikker was in de periode 1960-1970, dan daarvoor. Met deze argumentering verkreeg men een verruimd budget en was het ruimtevaart programma veilig gesteld. 
Het nut van alle maatregelen getroffen om bijvoorbeeld de koudetechniek over te laten gaan van CFK’s naar HCFK’s en HFK’s is betwistbaar. De laatste tien jaar is door de inspanning van overheden en bedrijven een grote daling opgetreden in het gebruik van CFK’s. De meeste CFK houdende koudemiddelen en drijfgassen zijn vervangen door HFK’s. Het natuurlijke bromiden gehalte is gestegen. Er is geen enkele invloed van de transitie te zien.
Het doemdenken over klimaatveranderingen onder invloed van het ozongat kan tot het verleden behoren. De wetenschappelijke ontwikkeling naar politieke verdienmodellen is zeer ernstig. De klimaat verandering is er. Omdat wetenschappers de plank misslaan, gaat de klimaat verandering onverminderd door. De klimaat verandering geeft extreem weer. Gletsjers smelten, rivieren drogen op, drinkwater is schaars, veel regen, overstromingen. Er is onvoldoende politieke wil om de echte klimaat verandering aan te pakken.
Translate »