De gezondheidszorg is een eiland omgeven door diepe sloten van specifiek Nederlandse gegevens uitwisseling en schermutselingen. Het heeft niet met wantrouwen te maken, maar met onvoldoende menskracht om alle facetten te overzien. De indirecte kosten van de gezondheidszorg van allerlei instituten loopt op, maar hebben geen daadkracht.
De klant (de patiënt) is wereldwijd geïnformeerd en wil voor zijn duurbetaalde zorgpremie de best mogelijke oplossing. Als de huisarts die niet geeft, dan een ander wel. Als de apotheek in Nederland dat niet kan geven, dan een apotheek in een ander land wel. Dat een farmaceut de productie van een schildkliermedicijn stopt lijkt een kwajongens streek maar is de realiteit. Voor diabetes medicatie moet de Nederlandse zorgverlener niet stil blijven staan bij het schamele onderzoek in Nederland. Neem het volledige toelatingsbeleid van medicatie over van Duitsland. Die hebben veel meer menskracht om een betrouwbaar toelatingsbeleid te formeren.